یه دل پر از حرف ناگفته یه دنیا پر از خنده‌‌ی ناشکفته
دو چشمی که حتی در اشکُ بسته یه ذهن پر از خالی و پوچ و خسته
یه آدم بدون رفیق قدیمی دو دریا بدون عصای کلیمی
دلی پر ز واژه پر از آه و ناله پر از غصه‌های منه چند ساله
اتاقی پر از خنده ی مرگ صدای اهالی پر از خش‌خش برگ
یه دختر چه غمگین چه خسته پر از درد و رنجه گرفته نشسته
تو چشماش یه بغض شکسته درونش دلی زار و خسته
داره خشک و خالی فقط می نویسه ولی من که دیدم چشاش خیس خیسه!