من به خانواده اعتقاد ندارم! خانواده یه جور دروغه! اونایی که تموم دنیا رو جوری ساختن که بتونن از مَردُم بهره‌کشی کننُ بهشون مسط باشن این دروغُ درست کردن! آدم تنها، زودتر طغیان می‌کنه وُ وقتی با کسای دیگه‌س تن به سرنوشت می‌سپاره! خانواده بلندگوی نظامی که به تو اجازه‌ی اطاعت نکردن نمی‌ده! خانواده اصلا مقدس نیست! تنها چیزی که هست چند تا مرد و زنن که قرارِ هم نام باشنُ زیر یه سقف زندگی کنن! اکثرن هم دیگه رو دوست ندارن!
*برگرفته از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد... از اوریانا فالاچی
راست میگی...خانواده مقدس نیست.هیچ چیز مقدس نیست.به نظرم آدما ،افراد یه خانواده و حتی خود خانواده فقط میتونه قابل احترام باشه.میشه با یه آدمی که براش احترام قائلی،شاید خیلی احترام قائلی زندگی کرد ولی هیچ وقت هیچ وقت نمیشه با یه آدم مقدس زندگی کرد. با هیچ چیز مقدسی نمیشه زندگی کرد...
بازم ایول!
اسم این کتابش رو شنیده بودم اما نخونده بودم...
حتی فک کنم یه دوست می‌گفت المیرا باید بخونی‌اش...
یادم نیست دلیلش چی بود!
خلاصه واجب شد بخونمش.
این چند خط باعث شد یاد یه یادداشت قدیمی‌ام افتادم که هنوز دوسش دارم و بهش اعتقاد دارم...
اجازه هست پررویی کنم و لینکش رو بذارم؟!
آره واجب شد که بخونی‌ش! کتاب خوبی هستش... جملات قشنگی و پرمعنایی داره... و در کل خوندنیِ... ارزش وقت گذاشتن داره! من یه قسمت‌هاییش رو تو دفترم نوشتم که این پست هم چند خطی از اونایی بود که تو دفترم یادداشت‌شون کردم
خواهش می‌کنم خانوم... این چه حرفیه
منم به حرفایی که تو اون پستت زدی اعتقاد دارم... همین طور به حرفای اوریانا فالاچی
http://akharinharfa.blogsky.com/1385/10/25/post-21
با اجازه‌تون من قبلا آرشیو بلاگت رو خونده بودم و کلی باهات تو این قسمت: حالم از این به هم می‌خوره که ظاهرا پدر و مادرها خیرخواه مطلق بچه‌هاشون هستن اما اکثر بچه‌ها فقط قربانی‌ان! یه محکوم! محکوم به رسیدن به آرزوهای پدر و مادرهاشون... و تا وقتی خوبن و حمایت میشن که در راه رسیدن به آرزوهای از دست‌رفته‌ی اونا تلاش کنن...
حالم از این به هم می‌خوره که فقط جلوی فامیل و چارتا غریبه حفظ ظاهر می‌کنیم و مراعات حال همدیگه رو می‌کنیم...
همدردی کرده بودم
چه جالب!
هم مال تو ۲۱ هستش هم مال من!!
اوهوم