مرده شور همه چی این زندگی رو با هم ببرن!
من به خانواده اعتقاد ندارم! خانواده یه جور دروغه! اونایی که تموم دنیا رو جوری ساختن که بتونن از مَردُم بهره‌کشی کننُ بهشون مسط باشن این دروغُ درست کردن! آدم تنها، زودتر طغیان می‌کنه وُ وقتی با کسای دیگه‌س تن به سرنوشت می‌سپاره! خانواده بلندگوی نظامی که به تو اجازه‌ی اطاعت نکردن نمی‌ده! خانواده اصلا مقدس نیست! تنها چیزی که هست چند تا مرد و زنن که قرارِ هم نام باشنُ زیر یه سقف زندگی کنن! اکثرن هم دیگه رو دوست ندارن!
*برگرفته از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد... از اوریانا فالاچی
یه دل پر از حرف ناگفته یه دنیا پر از خنده‌‌ی ناشکفته
دو چشمی که حتی در اشکُ بسته یه ذهن پر از خالی و پوچ و خسته
یه آدم بدون رفیق قدیمی دو دریا بدون عصای کلیمی
دلی پر ز واژه پر از آه و ناله پر از غصه‌های منه چند ساله
اتاقی پر از خنده ی مرگ صدای اهالی پر از خش‌خش برگ
یه دختر چه غمگین چه خسته پر از درد و رنجه گرفته نشسته
تو چشماش یه بغض شکسته درونش دلی زار و خسته
داره خشک و خالی فقط می نویسه ولی من که دیدم چشاش خیس خیسه!
سکوتت در برابر درخواست کمک، یک علامت سئوال (؟) بزرگ در ذهنم بوجود می‌آورد!
سرم سنگین می‌شود نمی‌گویم!!
کفـــر می‌شود!
من هم سکوت می‌کنم!!!
من هم تحمل می‌کنم!!!
با این تن رنجورم!
با این قلب مجروحم!